عروس ایل قشقایی

امروزه تهیه لوازم زندگی مشترک یا جهیزیه به این صورت است که خانواده عروس و داماد قبل از مراسم عروسی، توافق می کنند که در یک روز معین که معمولاً روز شیرینی خوران است با حضور چند تن از بزرگان فامیل، صورت لوازم مورد نیاز را به خانواده داماد تحویل دهند. آنگاه طرفین با سلیقه یکدیگر در یک روز آنها را تهیه می کنند.

خانواده های اصلی قشقایی بر این باورند که می توان ساده زندگی کرد. می توان با نبود فریزر و یخچال و تلویزیون رنگی زندگی کرد و حتی با یک رادیو به سر برد. می توان به جای جاروبرقی از جاروی دستی استفاده کرد. می توان به جای ماشین، لباسها را با دست شست. آنها معتقدند که زینت آلات و طلا و جواهرات ارزش نیست و می توان به مقدار کم آنها اکتفا نمود. به طور کلی می دانند که می توان تجمل گرا نبود و ساده زندگی کرد.

از طرف دیگر بر این عقیده اند که با تهیه لوازم ابتدایی و بسیار ضروری قبل از ازدواج و واگذاری تهیه لوازم مورد نیاز زندگی بر عهده زوج جوان بعد از تشکیل زندگی مشترک، زندگی را پرشورتر و با معنویت

بیشتر می سازند و یک همکاری، هماهنگی، یکرنگی، یکدلی، تفاهم و صمیمیت خاصی بر زندگی زوجهای جوان سایه

می افکند.

تنها چیزی که عروس از خانواده پدرش به عنوان جهیزیه می برد چند تخته صنایع دستی مثل گلیم و جاجیم و در صورت امکان قالی و غیره می باشد که خود با همکاری خانواده اش آن را تدارک دیده است که مقدار آن نیز بسته به وضعیت اقتصادی خانواده شان متفاوت است. ناگفته نماند که خانواده داماد هم از این گونه صنایع دستی به پسرشان می دهند.

مرد خانواده از آغاز تشکیل زندگی مشترک نقش مدیریتی خود را مخصوصا در یک جامعه مردسالار به خوبی ایفا می کند. اگر این نقش بر عهده زن بود هر آن ممکن بود لوازم تهیه شده از طرف عروس، مانند پتکی بر سر مرد فرود آید و زن، مرد را زیر منّت و دین خود قرار دهد و این خود یکی از عواملی می باشد که پایه های زندگی مشترک را سست می گرداند. شاید این یکی از عواملی است که طلاق را در جامعه قشقایی به صفر یا به درصد بسیار ناچیزی می رساند.

مراسم خواستگاری:در بین عشایر قشقائی رسم است که چنانچه پسری به دختری علاقمند شد و یا این که خانواده اش تصمیمی برای ازدواج پسر خود گرفتند، مادر داماد همراه یکی از زنانجهاندیده که با هر د و خانواده آشنا است به دیدن مادر دختر می روند و پس از طرح مقدماتی، موضوع را با او در میان می گذارند. مادر دختر موضوع را با همسر خود مطرح می نماید. و در صورتی که نظرشان موافق باشد قضیه را با دخترشان مطرح می کنند . و سپس از طریق همان زن سالخورده موافقت خود را به صورت غیر مستقیم اظهار می نمایند.خانواده پسر پس از اطمینان از موافقت ضمنی خانواده دختر خود را برای خواستگاری آماده می کنندو طرفین روزی را برای خواستگاری تعیین می نمایندخواستگاری توسط یک نفر از افراد فامیل و معمولا از ریش سفیدان طایفه که دارای نفوذکلام و اعتبار میان قوم است همراه پدر ر داماد و دیگر فامیل انجام می شود. به فردی که سخن گوئی خواستگاری را به عهده دارد " سوجه "می گویند. در روز تعیین شده خواستگار به منزل پدر عروس می رود۰خانواده عروس از مدعوین پذ یرائی می کنند سپس موضوع خواستگاری طرح می شود . معمولا" خانواده عروس در جلسه اول جواب نمی دهد و میگویند ما باید موضوع را با فامیل در میان بگذاریم و بعدا جواب می دهیم. این کار به منظور احترام به بزرگان خانواده و فامیل است و در صورتی که خانواده خود راضی باشند، بزرگان فامیل نیز مخالفتی نخواهند داشت و چون غالبا ازدواج ها فامیلی است و در درونیک طایفهصورت می گیرد.مشکلات کم تری پیش می اید. مگر مواردی که خواستگاران دختر چند نفر از فامیل باشند که قضیه کمی پیچیده و برخی اوقات برای حل و فصل موضوع و انتخاب خواستگار و توافق میان فامیل زمان بیشتری لازم خواهد داشت. برای رد خواستگاری نیز غالبا جواب رد به صورت مستقیم داده نمی شود بلکه دلایل و موانعی به میان آورده می شود که موضوع را به تاخیر می اندازد. این کار نیز برای جلوگیری از اختلافات فامیلی صورت می پذیرد. در موعد تعیین شده گروه خواستگاران به خانه پدر عروس می روند و پس از شنیدن جواب مثبت در مورد شرایط عقد مذاکره و موافقت بعمل می اید. و خانواده داماد برای انجام سایر مراسم عروسی آماده می شوند.